Signatures for President U Thein Sein

ျမန္မာႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔ ဧၿပီလ ၁၇ ရက္မွစတင္ေသာ စုေပါင္းလက္မွတ္ထိုး ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို ယေန႔တြင္ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ထံ သို႔ စတင္ပို႔ေဆာင္လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးေဆာင္သူမ်ားက ေျပာသည္။

ယင္းေတာင္းဆုိလႈပ္ရွားမႈအား အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(NLD) အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ဒီမုိကေရစီေရးေဆာင္႐ြက္သူမ်ားက ဦးေဆာင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး၊ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ေအးခ်မ္းစြာ ျပန္လာႏိုင္ေရး စသည့္အခ်က္မ်ား ပါ၀င္သည္။

“က်ေနာ္တုိ႔ အခုပထမအဆင့္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၊ လူထု ဦးစိန္၀င္း၊ ဦးမုိးသူတုိ႔ စတဲ့ စာေပနဲ႔စာနယ္ဇင္းသမားေတြ၊ ဦးေအးသာေအာင္၊ ဦးႏုိင္ေငြသိန္း၊ ဦးက်င့္ရွင္းထန္ စတဲ့ တုိင္း ရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လက္မွတ္ေတြကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔ ေန႔လယ္၂ နာရီ မွာ စတင္ၿပီး သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ဆီကို တင္ျပဖုိ႔စီစဥ္ထားခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ လက္မွတ္ေတြက အခုထိဆက္တုိက္ထုိးေနေသးေတာ့ ဒီေန႔မွ စတင္ျဖစ္ေတာ့ မယ္”ဟု ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားသူတဦး ျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ကိုၿဖိဳးမင္းသိန္းက ဧရာ၀တီကိုေျပာသည္။

အဆုိပါ လႈပ္ရွားမႈ၌ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ပထမဆံုး လက္မွတ္ထုိး ေတာင္းဆုိထားၿပီး NLD အဖြဲ႕၀င္မ်ား၊ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ား၊ ေက်ာင္း သားမ်ား အပါအ၀င္ လူထုလူတန္းစား အစုံမွ ပါ၀င္လက္မွတ္ထုိးေၾကာင္း သိရသည္။

“က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္တုိက္လဲ လက္မွတ္ေတြ ေကာက္ခံေနပါတယ္။ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔တုိင္း လူထု တရပ္လံုး ပါ၀င္ လက္မွတ္ထုိးတာေတြကို ဆက္တုိက္တင္ျပသြားမွာျဖစ္ပါတယ္”ဟု ကိုၿဖိဳးမင္းသိန္းက ဆိုသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးႏွင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးကို ေရွးရႈသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ေမတၱာရပ္ခံသည့္ ယခုလႈပ္ရွားမႈတြင္ ဒီမုိကေရစီႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုိလားသူမ်ားက ပါ၀င္ လက္ မွတ္ ထုိးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

“စုေဆာင္းရရွိထားတဲ့ လက္မွတ္ ၅၀၀ ၀န္းက်င္ကုိ ပထမ အဆင့္တင္မယ္။ နယ္ေတြမွာရွိေနတဲ့ လက္မွတ္ေတြေရာ ဆုိရင္ ေတာ့ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိမယ္။ တုိင္း ႏွင့္ ျပည္နယ္ အားလံုးမွာ ပုိၿပီးက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ေဆာင္သြားမွာပါ”ဟု ကိုၿဖိဳးမင္းသိန္း က ဆက္လက္ေျပာဆိုသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အဓိကလက္ငင္း လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို လူငယ္မ်ားကဦးေဆာင္ၿပီး လက္မွတ္ထုိးေတာင္းဆုိၾကသည္မွာ ျပည္ သူ႔ အသံကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေဖာ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း NLD ဗဟုိ ဦးေဆာင္ ေကာ္မတီ၀င္တဦးျဖစ္သူ ဦး၀င္းတင္ကလည္း ေျပာသည္။

ဦး၀င္းတင္သည္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတဦးျဖစ္ၿပီး အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ႏွစ္ေပါင္း၂၀ နီးပါး ေနထုိင္ခဲ့ရသူလည္း ျဖစ္သည္။

က်ိဳင္းတုံအက်ဥ္းေထာင္တြင္ ေထာင္ဒဏ္ ၆၅ ႏွစ္ ႏွင့္ ၆ လ က်ခံေနရေသာ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ၏ အစ္မျဖစ္သူ မၾကည္ၾကည္ညြန္႔ က“အခုလုိ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုလႊတ္ေပးဖုိ႔ စုေပါင္းေတာင္းဆုိ လက္မွတ္ထုိးၾကတာဟာ က်မတုိ႔လုိႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သား မိသားစု၀င္ေတြ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တခုေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူကိုယ္တုိင္ ေရာက္လာမွပဲ လြတ္လာတယ္လုိ႔ မွတ္ရမွာပါပဲ”ဟု ေျပာသည္။

စုေပါင္း လက္မွတ္ထုုိးေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားပါ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလြတ္ေျမာက္ေရးသည္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ ေရး၊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးတုိ႔အတြက္ အေျခခံက်ေသာ လုပ္ေဆာင္ေပးရမည့္အခ်က္လည္းျဖစ္သည္ဟု ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားက ဆုိသည္။

“အခု ႏိုင္ငံတကာေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကလည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္လက္မွတ္ေရးထုိးၾကတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း သက္ဆုိင္ရာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ျမန္မာသံရံုးေတြက တဆင့္ ပို႔တာတုိ႔၊ ေနာက္ အြန္လုိင္းကေန ပို႔ေပးတာဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကူးယူၿပီး ဆက္တင္သြားမွာျဖစ္တယ္”ဟု ကိုၿဖိဳးမင္းသိန္းက ေျပာဆိုသည္။

အဆုိပါလက္မွတ္ထုိးေတာင္ဆုိမႈကို ႏုိင္ငံတကာေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ပိုမုိက်ယ္ျပန္႔စြာလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေရး အတြက္ NLD သတင္းႏွင့္ျပန္ၾကားေရးဌာနမွလည္း ေဆာ္ၾသထားသည္။

“က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ဒါဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္လုိ႔ ပူးေပါင္းပါ၀င္ လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီး ပုိမုိက်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္သြားမယ္”ဟု စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတဦးက ေျပာသည္။

Read more »

‘၀ါဒျဖန္ခ်ီ႔ျခင္း

ယေန႔ ‘၀ါဒျဖန္႔ျခင္း’ ဆိုတဲ႔စကားလံုးကို မုသာ၀ါဒ လိမ္ညာမွႈေတြ ျဖန္႔ျဖဴးလိုတဲ႔ အခါမွာ မၾကာခဏ အသံုးျပဳတတ္ၾက ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ၀ါဒျဖန္႔ျခင္း (propaganda) ေ၀ါဟာရကို အမွန္တရား ျပန္႔ႏွံ႕ေစဖို႔

ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရာမကက္သလစ္ေက်ာင္းေတာ္က ဟိုးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက စျပီး အသံုးျပဳခဲ႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပညာရပ္ေ၀ါဟာရအရဆိုရရင္ ၀ါဒျဖန္႔ျခင္းဆိုတာ လူထုရဲ႕ အေတြးအျမင္စိတ္ကူး ရွႈေထာင္႔ေတြ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ႔ ေရးထား၊ ေျပာထား၊ ဓါတ္ပံုရိုက္ထား၊ ဗြီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ထားတဲ႔ အရာရာကို ျဖန္႔ေ၀ ထုတ္လုပ္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါဒျဖန္႔လုပ္ငန္းကို စစ္ပြဲေတြနဲ႔  စစ္ပြဲလို အေျခအေနေတြမွာ လက္နက္ကရိယာသဖြယ္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ တစ္နည္းဆိုရရင္ ‘စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စစ္ပြဲ’ (the war of the mind)၊ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး(psychological warfare)တို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္း အစိတ္ အပိုင္းပါပဲ။

၀ါဒျဖန္႔ ပံုစံႏွစ္မ်ဳိး

၀ါဒျဖန္႔ျခင္း ပံုစံႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ တစ္ခုက အျဖဴေရာင္ ၀ါဒျဖန္႔ျခင္း နဲ႔ ေနာက္တစ္ခုက အမည္းေရာင္ ၀ါဒျဖန္႔ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အျဖဴေရာင္၀ါဒျဖန္႔ျခင္းမွာ သီးသန္႔ အျမင္သေဘာထားေတြကို ေဖာ္ျပထားတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။  သတင္း အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ပို႔ေပးဖို႔နဲ႔ ဩဇာလႊမ္းဖို႔ ႏွစ္ခုစလံုးကို ရည္ရြယ္ပါတယ္။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ျပီး မိမိ ပစ္မွတ္ထားတဲ႔ လူထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကို ဩဇာလႊမ္းထား ႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ရန္သူနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ႔အခါ အဲဒီ႔လူထုရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ျမွင္႔တင္ေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။

အျဖဴေရာင္၀ါဒျဖန္႔ျခင္းက အမွန္တရားကို ေဖာ္ျပပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ေပးပုိ႔လိုတဲ႔ မက္ေဆခ်္႕ေတြနဲ႔ ၄င္းနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေပၚမွာ အာရံုစိုက္ လုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ ၀ါဒျဖန္႔ျခင္းရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္က အာဏာရွင္လို အစိုးရေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကတဲ႔အခါ အႏုနည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ အၾကမ္းနည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ခုခံလုပ္ေဆာင္ရတိုင္း လူထုရဲ႕ အျမင္ သေဘာ ထား ခံယူခ်က္ အရာရာမွာ အားအင္ေတြ ခြန္အားေတြ ရွိလာျပီး ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ ေျပာင္းလဲေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အမည္းေရာင္၀ါဒျဖန္႔ျခင္းကေတာ႔ အထူးသျဖင္႔ မမွန္မကန္ သတင္း လုပ္ၾကံဖန္တီးဖို႔ပါ။ အဓိက ဦးတည္တဲ႔ ပစ္မွတ္က ရန္သူကိုပါ။ လုပ္ငန္းစဥ္သေဘာက လွည့္စား ျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္ျခင္း ပါပဲ။ ေယဘူယ် ရည္ရြယ္ခ်က္က ရန္သူရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ ေ၀၀ါးသြားေစဖို႔၊ လမ္းေပ်ာက္သြားေစဖို႔၊ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပား ကြဲျပဲသြားေစဖို႔။ ဥပမာ ေခါင္းေဆာင္မွႈအေပၚ ယံုၾကည္မွႈ ေလ်ာ႔က်ေစျပီး၊ သူတို႔ မဟာမိတ္အုပ္စု ပါတနာေတြအၾကား ဆက္ဆံေရးတင္းမာ ျပိဳကြဲေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို အမည္းေရာင္၀ါဒျဖန္႔မွႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာ မွာ  ႏွစ္ဘက္ခြ်န္သူလွ်ဳိေတြ (double agents)နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ မွႈက ပိုခရီးေရာက္ ပါတယ္။ ဥပမာ ဒီမိုကရက္တစ္ လွႈပ္ရွားမွဳမွာ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာထန္သန္မွႈ ရွိသလို၊ တစ္ဘက္က အာဏာရွင္ရဲ႕ လုပ္ငန္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ ေမႊေႏွာက္ တြင္က်ယ္ထားႏိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၾကံဖြတ္အစိုးရ စီမံခ်က္လို ဟာေတြထဲမွာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ လုပ္ကိုင္ေနရ ပါမယ္။

ျဗိတိသွ် တန္ျပန္ေထာက္လွမ္းေရး အဆင္႔ျမင္႔အရာရွိ ကင္ဖီလ္ဘီ (Kim Philby) ဆိုသူဟာ ဆိုဗီယက္အတြက္ သူလွ်ဳိ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ႔သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္ အေရးၾကီးတဲ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္သတင္းေတြကို ဆိုဗီယက္ကို ပို႔ေပးရင္း၊ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ျဗိတိသွ်နဲ႔ အေမရိကန္တို႔ အၾကား ဆက္ဆံေရးေတြ အမ်ားၾကီးပ်က္ေအာင္ ေႏွာင္႔ယွက္ခဲ႔ရာမွာ နာမည္ၾကီးပါတယ္။

အမ်ဳိးသားေရး လူမ်ဳိးေရး ဘာသာေရး အကြဲအျပဲေတြ ရွိတဲ႔ေနရာမွာ၊ ကြ်မ္းက်င္တဲ႔ ေအးဂ်င္႔က မတူတဲ႔ အုပ္စုေတြ အၾကား စိတ္၀မ္းကြဲမွႈ မ်ဳိးစံုေပၚေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လြယ္ကူပါတယ္။

အမည္းေရာင္၀ါဒျဖန္႔မွႈက သူတို႔ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔မ်ားကတဆင္႔ ရန္သူေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားကို ပစ္မွတ္ ထားတတ္ပါတယ္။ ရန္သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အမွားေတြျဖစ္သြားေစဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္ (ရန္သူ႔ အတြက္ အမွားဟာ၊ ကိုယ္႔အတြက္ အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္)။

ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ အၾကီးအက်ယ္ လိမ္လည္နည္း ပညာမ်ဳိးစံု သံုးခဲ႔ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္အတု လက္နက္အတုေတြ ဖန္တီးျခင္း၊  ဖမ္းဆီးမိတဲ႔ စပိုင္ေတြထံက အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ သတင္းမွားေတြ ျပန္လုပ္ျခင္း၊ စပိုင္ေတြ ျပန္လႊတ္ျခင္းတို႔ ပါ၀င္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္ အမည္းေရာင္၀ါဒျဖန္႔မွႈမွာ ရန္သူစိတ္၀င္စားေလာက္တဲ႔ အသံုးျပဳႏိုင္ေကာင္းတဲ႔ မွန္ကန္တဲ႔ အခ်က္အခ်ဳိ႕ ထည့္ေပးရပါမယ္။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ရန္သူက အာရံုစိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တရား အခ်ဳိ႕ ထည့္ေပးျပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ရက္ေဖာက္ထားတဲ႔ မွားယြင္းတဲ႔ အခ်က္ေတြနဲ႔သာ ရန္သူကို အယံုသြင္း လွည့္စားႏိုုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရန္သ႔ူအတြက္ အသံုး၀င္မယ္႔ အခ်က္အလက္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ခ်ေပးမယ္၊ အဲဒီ႔ေအာင္ျမင္တဲ႔ လွည့္စားမွႈကေန ဘယ္ေလာက္ အက်ဳိးအျမတ္ျပန္ယူမယ္ ဆိုတဲ႔ ႏွစ္ခုၾကား တြက္ခ်က္ခန္႔မွန္းႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္တဲ႔ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးသမားရဲ႕ ပါးနပ္က်င္လည္မွႈအေပၚ မူတည္ပါတယ္။

အမည္းေရာင္ ၀ါဒျဖန္႔မွႈကို အာဏာရွင္ေတြ အသံုးျပဳ

အာဏာရွင္စနစ္ေတြ သံုးတာကေတာ႔ အမည္းေရာင္၀ါဒျဖန္႔မွႈ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြက သူ႔ျပည္သူလူထုကို မေၾကျငာတဲ႔စစ္ အျမဲ ဆင္ႏႊဲတတ္ ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ ခ်က္က အတိုက္အခံနဲ႔ ျပည္သူကို လွည့္စား လိမ္ညာဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး (Psychological warfare) ကြ်မ္းက်င္သူ၊ ၀ါဒျဖန္႔မွႈဘာသာရပ္နဲ႔ မစိမ္းလွသူျဖစ္တယ္။ သူ႔စရိုက္ကိုၾကည့္ရင္ မလိုအပ္သမွ် ႏွႈတ္ဆိတ္ေနျပီး၊ ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ အတိုက္အခံ၊ လူထုနဲ႔ သူ႔လူေတြအေပၚ ျခံဳခိုတိုက္ခိုက္ အနိုင္ယူတတ္သူ ျဖစ္တယ္။

စစ္အစိုးရအတြက္ အေရးၾကီးဆံုး လက္ကိုင္အဖြဲ႔ကေတာ႔ တပ္မေတာ္ဆိုတာနဲ႔ စစ္အရာရွိေတြပါပဲ။ ပညာအခံအားနည္းတဲ႔ အရာရွိမ်ားနဲ႔ စစ္သားေတြကို တပ္မေတာ္ရဲ႕ သမုိင္း၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းမွႈ စတဲ႔ ပံုၾကီးခ်ဲ႕၀ါဒျဖန္႔မွႈေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္ ရိုက္သြင္းထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ရန္သူအသံုးခ်တဲ႔ နည္းလမ္းေတြကို အေသခ်ာေလ႔လာဖို႔နဲ႔ ထိိထိေရာက္ေရာက္ ျပန္လည္ တုန္႔ျပန္ဖို႔ လိုပါမယ္။  တန္ျပန္၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရး လွ်ဳိ႕၀ွက္နည္းလမ္းေတြ ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ လိုပါမယ္။  တပ္မေတာ္ တပ္ရင္းအရာရွိေတြအပါအ၀င္ အုပ္စု အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ပစ္မွတ္ထားျပီး ဩဇာ လႊမ္းမိုးထားႏိုင္ဖို႔ ျမန္မာ႔ဒီမိုကေရစီေရး လွႈပ္ရွားသူမ်ားအေနျဖင္႔ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိမွႈ အတတ္ ပညာကို စမတ္က် ခြ်န္ွမွ်ေနေအာင္ ေသြးထားၾကရ ပါမယ္။ တစ္ပြဲထိုး လူၾကားေကာင္းေအာင္ ဟစ္တဲ႔ပံုစံ၊ ဆယ္လစ္ဘရယ္တီ ပံုစံေတြနဲ႔ေတာ႔ စစ္အာဏာရွင္ ယႏၱရားကို ျဖိဳဖို႔ ရာစုခ်ီသြားပါလိမ္႔မယ္။

၀ါဒျဖန္႔မွႈထိေရာက္ဖို႔ ရုပ္ပံုမ်ား အသံုးျပဳ

သတင္း၀ါဒျဖန္႕ခ်ီေရးအတြက္ ရုပ္ပံုေတြဟာ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ရုပ္ပံုေတြဆိုရာမွာ ပိုစတာ၊ ပို႔စကဒ္၊ ရုပ္ရွင္ စတာေတြ ပါပါမယ္။ ‘ရုပ္ပံုအေထာက္အကူမပါတဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းဟာ လူထုကို အဓိပၸါယ္ေကာက္ လြဲေစရံုမကဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရး က်ရွံႈးေစမယ္႔ အေရးကိစၥျဖစ္ေနတယ္’ လို႔ေတာင္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရး ဆရာမ်ားက ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရမ်ား အထူးသျဖင္႔ အာဏာရွင္မ်ားဟာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးအတြက္ ရုပ္ပံုမ်ား၊ ပိုစတာမ်ားကို အသံုးျပဳခဲ႔ၾကပါတယ္ (၀ါဒျဖန္႔ ရုပ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္ပါ)။ ကေန႔အခ်ိန္မွာ ယူက်ဴ႕ ဗြီဒီယိုလို၊ DVD လို နည္းပညာ အကူပစၥည္းေတြသံုးျပီး စည္းရံုးသိမ္းသြင္းရတာ အလြန္မွ လြယ္ကူပါတယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးကို လုပ္ေဆာင္ရာမွာ နည္းလမ္းေပါင္းစံု ရွိႏိုင္ပါတယ္။

အားေပးတိုက္တြန္းျခင္း(encouragement)

အလွႈဒါနျပဳျခင္း (donation)

လူသစ္၊ အဖြဲ႔၀င္သစ္စုေဆာင္းျခင္း (recruitment)

လံုျခံဳေရး (security)

စုဖြဲ႔မွဳ (unity)

အထင္ေသးစက္ဆုပ္ေစျခင္း(contempt)

လက္စားေျချခင္း(revenge)

၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးသမားအတြက္ အဓိက အခ်က္မ်ား

၁။ ၀ါဒျဖန္႔မွႈတြင္ ဆိုလိုခ်င္ေသာ အဓိပၸါယ္ကို တိက် ရွင္းလင္းမွဳ လံုး၀ရွိရပါမယ္။ ေပးပို႔လိုက္တဲ႔ မက္ေဆခ်္႕မွာ လူထုနားထဲ မ်က္စိထဲ ထင္းကနဲ ကြင္းကနဲ ျဖစ္သြားေစရပါမယ္။ ဘူးလံုးနားမထြင္း ေ၀ါဟာရမ်ားကို ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးမွာ လံုး၀ လံုး၀မသံုးသင္႔ပါ။

၂။ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား စာပိုဒ္ၾကီးေတြထက္ ရုပ္ပံုပါတဲ႔ စာရြက္ ေၾကာ္ျငာ ဗြီဒီယို စတာေတြကို ပိုသံုးသင္႔ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ၀ါဒျဖန္႔ စာေပကလည္း သူ႔ေနရာႏွင္႔သူ သီးသန္႔ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးအတြက္ အေရးၾကီးပါတယ္။

၃။ အယူအဆ ယံုၾကည္တိုက္တြန္းမွႈေတြ ျဖန္႔ခ်င္တဲ႔အခါ အေရးစကားထက္ အေျပာစကားက ပိုျမန္ျမန္ ခရီးေရာက္ပါတယ္။

၄။ နားႏွင္႔ၾကားဖူးထားတဲ႔ စကားကို ေရးသားထားတဲ႔ စာလံုးက ထပ္မံအားျဖည့္ေပးပါတယ္။ ေရးထားတဲ႔စာကို အထပ္ထပ္ ဖတ္လို႔ ရႏိုင္တာေၾကာင္႔ အျခားလူဆီ ထပ္မံျဖန္႔ျဖဴးေပးႏိုင္ၾကပါတယ္။

၅။ ေအာ္ဒီယို တိတ္ေခြနဲ႔ စီဒီမ်ားေၾကာင္႔ အေျပာစကားက ယေန႔အခါ ပိုျမန္ျမန္ ပ်ံ႕ႏွံ႔လြယ္ျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ နားေထာင္ လြယ္ပါတယ္။ လက္လွမ္းမွီႏိုင္ျပီး တိုက္တြန္းရလြယ္ပါတယ္။ ပစ္မွတ္ထားရမယ္႔ ပရိတ္သတ္ကေတာ႔ ကူးယူနားေထာင္ ျပီးရင္ ျပန္ျဖန္႔ျဖဴးလိုသူမ်ား ျဖစ္ရပါမယ္။

၆။ စီဒီ၊ ဒီဗြီဒီမ်ားတြင္ပါသည့္ ေရႊ႕လ်ားရုပ္ပံုေတြက လူထုကို အျမဲဩဇာလႊမ္းမိုးထားႏိုင္ပါတယ္။

၇။ ဆိုလိုခ်င္တဲ႔ အာေဘာ္တစ္ရပ္ကို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းျပီး အထပ္ထပ္ စြဲေဆာင္ ျဖားေယာင္းဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးသမားႏွင္႔ ဂ်ာနယ္လစ္

၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္နဲ႔ ရိုးရိုးဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ကို ခဲြျခားသိဖို႔ လိုပါမယ္။ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးသမားက အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစဖို႔ ဦးတည္ျပီး လုပ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ကေတာ႔ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေပၚလိုစိတ္ ရွိလင္႔ကစား ေစ်းကြက္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ေယာက္က အယ္ဒီတာၾကိဳက္ဖို႔ စာဖတ္သူၾကိဳက္ဖို႔ အရင္ လုပ္ရပါတယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရးသမားကေတာ႔ အၾကိဳက္လိုက္ဖို႔ထက္ အေျပာင္းအလဲအတြက္ ကိုယ္ ေျပာခ်င္တဲ႔ မက္ေဆခ်္႕ ပါးပါးနပ္နပ္ထည့္ဖို႔၊ စည္းရံုးယူဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါဒျဖန္႔သမားဟာ စာေရးသူ၊ လက္ကမ္း စာေစာင္ေ၀သူ၊ အႏုပညာဇရွိသူ၊ ဓါတ္ပံုရိုက္သူ၊ ရုပ္ရွင္ဗြီဒီယို ထုတ္လုပ္တတ္သူ စတာေတြ ျဖစ္ေနဖို႔ လိုပါမယ္။

၀ါဒျဖန္႔မယ္႔သူ (ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ) ဟာ ကိုယ္ပစ္မွတ္ထားတဲ႔ လူထုရဲ႕ အေျခအေနအရပ္ရပ္ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ လူေတြကို စည္းရံုးဩဇာလႊမ္းမိုးဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ႔ ဗ်ာဒိတ္က်ထားသလို ‘ႏွစ္ျမွုဳပ္အလုပ္လုပ္မယ္႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေကာင္း တစ္ေယာက္' (a committed journalist) ျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါမယ္။ သာမန္ သတင္းလိုက္ သတင္းညွစ္ သတင္းသံုးသတ္သူ အဆင္႔ထက္ ပိုရပါမယ္။ ဒီလို လူမ်ဳိးေတြဟာ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရး လွ်ဳိ႕၀ွက္ စီမံခ်က္ လွႈပ္ရွားသူ တစ္ပိုင္း ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။

အေနာက္မွ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္

အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ႔ ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုတာ ဘက္မလိုက္တဲ႔ ေစာင္႔ၾကည့္အကဲခတ္သူ( an impartial journalist) ျဖစ္ဖို႔ ေဆာ္ဩၾကပါတယ္။ ဘက္မလိုက္တဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုတာ ေထာင္႔ေပါင္းစံုက အျမင္ေတြကို မွတ္တမ္းယူဖို႔ ၾကိဳးစားျပီး၊ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ စာဖတ္သူကို တင္ျပတဲ႔ သတင္း သမားမ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါတယ္။

၀ါဒျဖန္႔သမားကတာ႔ လူေတြ တစ္စံုတရာ မလုပ္ျဖစ္လုပ္ျဖစ္ေအာင္ မီးထိုးလွႈံေဆာ္ေပးဖို႔၊ အစိုးရယႏၱရား မေျပာင္း ေျပာင္း ေအာင္ လူေေတြကို ေဆာ္ဩေနဖို႔ တာ၀န္ယူထားသူ ျဖစ္ပါတယ္။

အေနာက္မီဒီယာေတြဆိုတာ သူတစ္ပါးလိင္ကိစၥ တိတ္တခိုးေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ ႏွစ္ျခိဳက္သူ ပရိတ္သတ္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးတဲ႔ လုပ္ေဆာင္ပံုနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အျခားသူ ေခ်ာက္က် ဒုကၡေရာက္မွ  အားရခ်င္သူမ်ားအတြက္ ေစာင္႔ၾကည့္ တင္ျပေပးမွႈမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ သတင္းသားေကာင္ အျဖစ္ခံရသူအဖို႔ အကာအကြယ္မဲ႔ အကူအညီမဲ႔ အေျခအေနဆိုက္မွ၊ သတင္း နားေထာင္သူ ေနသာထိုင္သာရွိျပီး အာသာေျပသြားမယ္။

လူထုအတြက္ ရွင္းလင္းနား၀င္မယ္႔ ေမ႔ေဆ႔ခ်္မ်ဳိး လိုအပ္

ျမန္မာႏိုင္ငံလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာေတာ႔ ဒီလို အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေတြ အလွ်ံအပယ္ေပးေပမဲ႔ မထိေရာက္ဘဲ လူထုအတြက္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးေတြ ျဖစ္ေနေစပါမယ္။ သတင္းေတြေပးႏိုင္တာ ေကာင္းေပမဲ႔ သတင္းေတြက အေျပာင္းအလဲသယ္လာဖို႔ က်ိန္းေသႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။

သတင္းေပးရံုနဲ႔ မလံုေလက္ပါဘူး။ ေျပာင္းလဲဖို႔ သေဘာတရား အယူအဆ (idealism) ကို မီးေမႊးေပးဖို႕ လိုပါမယ္။ လူထု လိုက္ႏိုင္မယ္႔ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြ အထပ္ထပ္ ခင္းျပဖို႔လိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ လူထုဟာ သူတို႔ စံႏွႈန္းတန္ဖိုးေတြအတြက္ အသက္ေပး စြန္႔စားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ နားမလည္တဲ႔ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျပသနာေတြ အတြက္ေတာ႔ လူထုက ေပးဆပ္ ေဆာင္ရြက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အျခားေနရာ အခ်ိန္ေတြမွာ ျဖစ္ခဲ႔တာေတြကို စိတ္ကူး အိုင္ဒီယာထုတ္ႏွႈတ္ယူျပီး၊ လက္ေတြ႔ပကတိ အေျခအေန အခ်ိန္အခါနဲ႔ ဆက္စပ္လုပ္ကိုင္တတ္ဖို႔ လိုပါမယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာမွႈက လုပ္ငန္းအေကာင္အထည္ ေပၚထြက္ေစဖို႔အတြက္ ပင္မ အေၾကာင္းတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ ထူေထာင္ႏိုင္ ခင္းျပႏိုင္တဲ႔ေနရာမွာ၊ နည္းလမ္းနဲ႔ လွႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္မွႈေတြ လိုက္ပါလာပါမယ္။ ‘ယံုၾကည္ခ်က္၊ နည္းလမ္း၊ အလုပ္’ ဒီသံုးခုဟာ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ ေနပါတယ္။ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ီေရး အပါအ၀င္ လုပ္ငန္းတိုင္းအတြက္ ဒီသံုးခုက အေရးၾကီးပါတယ္။

နယ္ပယ္ေပါင္းစံုမွ ၀ါဒျဖန္႔ဖို႔လိုအပ္

စာေရးသူမ်ားနဲ႔ အႏုပညာရွင္မ်ားဟာ ကမၻာဦးကတည္းက လူသားေတြ အာဏာရွင္လက္တြင္းက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အဓိက အခန္းက႑မွာ ရွိခဲ႔ ၾကပါတယ္။ အခု ၂၁ရာစုမွာလည္း ဒီမိုကေရစီကို ေသးသိမ္ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ျပီး ကိုယ္႔က်ဳိးအတၱထူေထာင္သူမ်ား လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ပညာရွင္ေပါင္းစံု၊ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႕ သတင္းမီဒီယာေပါင္းစံု ပူးေပါင္းျပီး ဒီမိုကေရစီအတြက္ အျဖဴေရာင္ ၀ါဒျဖန္႔မွဳကို ေဆာင္ရြက္ၾကရပါမယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္သမွ် လူထုအဖို႔ ကိုယ္႔ေသတြင္း ကိုယ္တူး ေနထိုင္ရျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ ပါလား။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူနည္းစုတစ္စုက အမ်ားျပည္သူတစ္ရပ္လံုးကို အဆံုးစြန္ ေက်းကြ်န္ ငရဲဘ၀ ေရာက္ေအာင္ ဇာတ္သြင္းေနပါတယ္။ အျဖဴေရာင္၀ါဒျဖန္႔ လွႈပ္ရွားမွႈေတြကေန အားလံုးပါ၀င္ႏိုင္တဲ႔ ဘံုလမ္းေၾကာင္းတစ္ခု လမ္းညႊန္ေပးၾက ရပါမယ္။

စစ္တပ္အရာရွိေတြ အၾကပ္တပ္သားေတြ သူတို႔ အထက္ကို ပုန္ကန္ေစဖို႔၊ ေထာင္ ၀ါဒါေတြက အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားေစဖို႔၊ ရန္သူ႔ အင္အားကို ကိုယ္႔အင္အားျဖစ္လာေစျပီး စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုး အျမစ္ျပတ္ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းသြားေစဖို႔ ၀ါဒျဖန္႔ျခင္းကို လုပ္ေဆာင္ၾကရပါမယ္။

၀င္႔ထန္း

ရည္ညႊန္း။      Propaganda by Eric Johnston

(အလင္းရနံဂ်ာနယ္ အမွတ္ ၅ တြင္ ေဖာ္ျပျပီး ျဖစ္သည္။)

Read more »

The Role of the Third Force in the Junta's Diplomatic Offensive

After listening to a commentary about Burma's election and new Parliament written by Dr Thant Myint-U, the grandson of the late UN Secretary-General U Thant, on the Voice of America, I was reminded of a comment given by Snr-Gen Than Shwe when I was serving at the Burmese Embassy in Washington, D.C. The junta chief, who used to be part of the military regime's Psychological Warfare Department, said, “Your organizing efforts should target family members of prominent people in order to compare with that woman.” “That woman” was, of course, Aung San Suu Kyi.
Linn Myaing, the then Burmese ambassador to the US, through his brother Kyaw Myaing and a female professor who emigrated to the US, was able to get in touch with U Thant's family members and sons of a minister who served for a previous government led by the Anti-Fascist People's Freedom League in the 1950s. He could also contact Aung San Oo, Suu Kyi's elder brother, and his wife living in San Diego, California. The regime has used them in launching its diplomatic offensive against the international community and psychological warfare against Suu Kyi.
The senior general knew that those aforementioned people might not have forgotten their golden age in Burma, and so he brought them and their family members to Rangoon and treated them well. In return, the generals gained even more support from them than they expected. We smiled at them because they did not know they were being lured by the regime, which made them think that they were actual heroes who could save the country.
I would like to touch on the subject of how those family members were exploited by the regime at the UN. Actually, the regime's leaders did not understand much about international relations until 2000. They just did whatever they wanted in their county and didn't care what anyone else thought. They didn't pay attention to the international community or the image of their government in the international arena.
Than Shwe, whose way of thinking about such matters was particularly crazy, often pushed his fellow generals into tight corners. There were a number of cases in which regime officials were put in an awkward situation because of his lack of international knowledge. Than Shwe did not understand that the recruitment of child soldiers, forced labor and forced relocation of villages were prohibited by international conventions. He did not know which UN treaties the successive Burmese governments had signed and/or ratified. The then foreign minister, who was aware of those treaties, tried to explain these things to him, but he did refused to listen.
Since around 1997, Burma's human rights situation has attracted increasing attention at the UN. It was around this time that the senior general also started to think about how to tackle this problem. Consequently, a strategy for a diplomatic offensive was developed with advice from Joseph Verner Reed, a famous US politician and senior official, in order to garner support within the international community.
According to the plan, prominent Burmese people living abroad became major targets of the regime, followed by young Burmese intellectuals and non-Burmese scholars with an interest in Burma.
Family members of U Thant were considered the first target of the offensive. At the beginning, the regime was worried that it would not be welcomed easily by U Thant's family because they had actively worked for pro-democracy activists following the nationwide pro-democracy uprising in Burma in 1988, and the army had killed innocent civilians when U Thant's funeral turned into an uprising known as the “U Thant Affair.” The regime, however, did not face much difficulties in dealing with the family of the late UN secretary-general.
After the regime complimented members of U Thant's family on their significance in Burmese politics and in the pursuit of democracy, each of them reportedly visited Burma as guests of the state. It seemed that the regime thoroughly won them over, because on their return they did not appear to have any hatred towards the army. Indeed, ever since then, they have been speaking for the regime almost as if they have become its overseas representatives.
Following Reed's advice, since around 1997, Burmese ambassadors to the US, UK, Canada, Switzerland and France have been spending several months each year in New York, lobbying foreign diplomats on behalf of the regime during the UN General Assembly period from August to November.
However, there was a suggestion that lobby efforts for a government by non-government actors could be more effective, so the regime began to establish a “third force” around 2002 by combining its first, second and third targets.
Using U Thant's name was beneficial to the regime in its diplomatic offensive and advocacy efforts.
__________________________________________________

Source :irrawaddy.org

Read more »

ႏိုင္ငံတကာ သံတမန္ေရး ထိုးစစ္ႏွင့္ တတိယ အင္အားစု

ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ရဲ႕ေျမး ေဒါက္တာ သန္႔ျမင့္ဦး ေရးသားခ့ဲတ့ဲ နအဖ အစိုးရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ အေၾကာင္းကို VOA ေရဒီယို သတင္းေဆာင္းပါး က႑ေတြထဲမွာ ၾကားလိုက္ရလို႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕ ျမန္မာသံ႐ံုးမွာ က်ေနာ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္ကာလတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ မွတ္ခ်က္တခုကို သြားသတိရမိပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာနမွာ လုပ္ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ မွတ္ခ်က္ကေတာ့ “မင္းတို႔ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခ့ဲတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြကို ပစ္မွတ္ထားၿပီး စည္း႐ံုးေပါ့ကြာ၊ ဟိုအမ်ိဳးသမီးန႔ဲ Compare လုပ္ဖို႔” ဆိုတာပါ။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးဆိုတာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဆိုလိုတာပါ။

ဝါရွင္တန္မွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး ဦးလင္းၿမိဳင္က သူ႔ရဲ႕အစ္ကို ဦးေက်ာ္ၿမိဳင္နဲ႔ အေမရိကန္မွာ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်တဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ပါေမာကၡ တေယာက္ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ ဦးသန္႔ မိသားစုဝင္မ်ား၊ ဖဆပလ ေခတ္ ဝန္ႀကီးေဟာင္းတဦးရဲ႕ သားမ်ားကို အဆက္အသြယ္ရခ့ဲပါတယ္။ အလားတူ ရန္ကုန္မွ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သားႀကီး ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ဆန္ဒီေယဂိုမွာေနတဲ့ ဦးေအာင္ဆန္းဦးႏွင့္ဇနီး တို႔ကို နအဖ စစ္အစိုးရက အခ်ိတ္အဆက္မ်ား ရခ့ဲၾကတယ္။ နအဖ၏ ျပည္တြင္းျပည္ပ သံတမန္ထိုးစစ္ (ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးကို ထိုးေဖာက္ျခင္း) နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အသံုးခ်ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး အႀကံအစည္ကို သတိထားဖို႔လိုပါမယ္။ လူဆိုတာက တခ်ိန္တံုးက ေရႊထီးေဆာင္းခ့ဲရတ့ဲ အျဖစ္မ်ားကို မေမ့ႏိုင္ၾကသလို နည္းနည္းေလး ပင့္ေျမွာက္ေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ အထင္ေရာက္တတ္ၾကတာကိုး။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြကို ရန္ကုန္လႊတ္ၿပီး ျပဳစုေပးလိုက္တ့ဲအခါမွာေတာ့ ထင္ထားတာထက္ေတာင္ စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံျပေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သိမ္းသြင္းခံလိုက္ရၿပီဆိုတာ မရိပ္မိၾကပါဘူး။ သူတို႔သာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကယ္တင္မယ့္ တကယ့္ လူစြမ္းေကာင္းေတြလို႔ အထင္ေရာက္ေစပါတယ္။

အခုေဆာင္းပါးမွာ အဲဒီမိသားစုဝင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုလသမဂၢမွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ အသံုးခ်ခ့ဲပံုကို အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပလိုပါတယ္။ နအဖ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မတိုင္မီအခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ၾကေသးတာအမွန္ပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္၊ ဘယ္သူ႔ဂ႐ုစိုက္ရမလဲဆိုတဲ့ လူမိုက္စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ထားၾကၿပီး ႏိုင္ငံတကာမွာ သူတို႔စစ္အစိုးရပံုရိပ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲ ဂ႐ုမျပဳၾကတဲ့သူေတြပါ။

အထူးသျဖင့္ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ ထံမွာရွိေနေတာ့ အမိန္႔နာခံၾကရတဲ့ လက္ေအာက္ခံ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားအတြက္ ဆုတ္လည္းဆူး စားလည္း႐ႈး ျဖစ္ခ့ဲၾကရတ့ဲ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ခ့ဲၾကတာပါ။ ဥပမာ ကေလးစစ္သား စုေဆာင္းတာမ်ိဳး၊ အတင္းအဓမၼ လုပ္အားေပး ခိုင္းေစတာမ်ိဳး၊ အတင္းအဓမၼ ရြာေတြေရႊ႕ခိုင္းတာမ်ိဳးေတြကို ႏိုင္ငံတကာဥပေဒအရ မလုပ္ရဘူးဆိုတာကို သူနားမလည္ခ့ဲပါဘူး။ ကုလသမဂၢမွာရိွတ့ဲ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ျမန္မာအစိုးရအဆက္ဆက္ လိုက္နာပါမယ္လို႔ ထိုးထားတဲ့စာခ်ဳပ္ေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာ သူမသိဘူး။ သိရိွနားလည္တ့ဲ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးက တင္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့လည္း လက္မခံဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးကိစၥ ျပႆနာဟာ ကုလသမဂၢမွာ ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဒီျပႆနာေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အဲဒီအခါက်မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ စဥ္းစားမိလာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က အခ်င္းခ်င္းေျပာတာကို လက္ခံေလ့မရွိဘူး။ ကုလသမဂၢက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ထိပ္တန္းအရာရိွႀကီးတဦးျဖစ္တဲ့ မစၥတာ ဂ်ိဳးဇက္ ဗာနာ ရိဒ္ ကေန ဒါေတြဒီလို လုပ္သင့္ပါတယ္လို႔ေျပာမွ သံတမန္ေရးထိုးစစ္ (ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး ထိုးေဖာက္ျခင္း) မဟာဗ်ဴဟာ ခ်မွတ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔စည္းေတြမွာ နအဖကို ေထာက္ခံသူ မ်ားလာေအာင္လုပ္ခ့ဲၾကပါတယ္။

အဲဒီမွာ ျပည္ပေရာက္ ထင္ရွားၿပီးအေရးပါတ့ဲ မဟာျမန္မာႀကီးေတြဟာ နအဖ ရဲ႕ ပစ္မွတ္မ်ား ျဖစ္လာခ့ဲၾကပါတယ္။ ဒုတိယ ပစ္မွတ္ကေတာ့ ပညာတတ္အသိုင္းအဝန္းက ျမန္မာလူငယ္မ်ားနဲ႔ တတိယ ပစ္မွတ္ကေတာ့ ျမန္မာ့အေရးကို စိတ္ဝင္စားၾကတ့ဲ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဦးသန္႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြကေတာ့ ပထမ ပစ္မွတ္ေတြပါ။ ၁၉၈၈ အေရးခင္းၿပီးေတာ့ ဦးသန္႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြဘက္က ေတာ္ေတာ္ေလး တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွားခ့ဲၾကတာေတြရယ္၊ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဦးသန္႔အေရးခင္းမွာ စစ္တပ္က အျပစ္မ့ဲျပည္သူေတြကို ပစ္သတ္ထားတာေတြေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ႕ စည္း႐ံုးမႈကို အလြယ္တကူမွ လက္ခံပါ့မလားဆိုၿပီး အစ ပထမမွာ စိတ္ပူမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္သေလာက္ အခက္အခဲ မရွိခ့ဲပါဘူး။

ဦးသန္႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ အေရးပါပံု၊ ျမန္မာျပည္၏ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ အေရးပါပုံ အစရိွတ့ဲ ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြကို ဖြင့္ၿပီးတ့ဲအခါမွာေတာ့ မိသားစုဝင္ေတြ အသီးသီး အစိုးရဧည့္သည္ေတာ္ေတြအျဖစ္နဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံကို ခ်ီတက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ နအဖ က ေကာင္းေကာင္း သိမ္းသြင္းလိုက္ပံုရပါတယ္၊ ျပန္လာၿပီးတ့ဲ အခါမွာေတာ့ စစ္တပ္ကို မုန္းတ့ဲစိတ္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ျမန္မာ့ႏိုင္ငံကို ကယ္တင္မယ့္ နအဖ ရဲ႕ အက်ိဳးေဆာင္ေတြအျဖစ္ နအဖ က ႏိုင္ငံတကာကို ေျပာခ်င္တာေတြကို နအဖ ကိုယ္စားေျပာေပးေနတာ အခုအထိေတြ႔ေနရဆဲပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ နအဖ ဟာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ခုနေျပာခဲ့တဲ့ မစၥတာ ဂ်ိဳးဇက္ ဗာနာ ရိဒ္ ရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ ႏွစ္စဥ္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံ ကာလျဖစ္တဲ့ ၾသဂုတ္လကေန ႏိုဝင္ဘာလ အတြင္းမွာ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ ကေနဒါ၊ ဂ်နီဗာနဲ႔ ျပင္သစ္က ျမန္မာ သံအမတ္ႀကီးမ်ားဟာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ရွိ ကုလသမဂၢ႐ံုးမွာ လာေရာက္စုစည္းရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာက ေရာက္လာၾကတ့ဲ  သံတမန္မ်ားနဲ႔ နယူးေယာက္မွာ ရိွၾကတ့ဲ ႏိုင္ငံတကာ သံတမန္မ်ားကို စစ္အစိုးရအတြက္ ေထာက္ခံမႈရေအာင္ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားကာ လန႔ဲခ်ီ စည္း႐ံုးေရးဆင္း ဆြယ္တရားေဟာ (Lobby) လုပ္ေနခ့ဲၾကတာ ယေန႔အထိ ေတြ႔ေနရဆဲပါ။

ဒါေပမယ့္ နအဖ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာထက္ သာမန္အစိုးရနဲ႔ မဆိုင္တ့ဲသူမ်ားကလုပ္တာ ပိုၿပီး ထိေရာက္မႈ ရွိႏိုင္တယ္လို႔ အႀကံျပဳခ်က္အရ နအဖရဲ႕ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ပစ္မွတ္ေတြကို စုစည္းၿပီး တတိယအင္အားစုကို ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အေကာင္ထည္ေဖာ္ခ့ဲၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာကို စည္း႐ံုးတဲ့အခါမွာ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ ရဲ႕အမည္ဟာ စစ္အစိုးရအတြက္ သံတမန္ေရးထိုးစစ္ (ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး ထိုးေဖာက္ျခင္း) လုပ္ငန္းကို အက်ိဳးရိွပါတယ္။ အလားတူ ဦးသန္႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဟာလည္း အသံုးအလြန္တည့္ခ့ဲပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီလုပ္ငန္းေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ ျဖဳတ္ခံရၿပီးတ့ဲေနာက္ ေခတၱရပ္သြားခ့ဲေပမ့ဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဝါရွင္တန္ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္း ဝန္ႀကီး ဦးေသာင္းရဲ႕ တင္ျပခ်က္အရ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမား အစိုးရကို စည္႐ံုးမႈေတြ ျပန္လုပ္ဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက ခြင့္ျပဳခ့ဲတ့ဲအတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပ တတိယအင္အားစုေတြ ျပန္လည္လႈပ္ရွားခြင့္ရခ့ဲၾကပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညႊန္႔ ျပဳတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္း အားယူေပၚထြက္လာတဲ့ တတိယ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြထဲမွာ Myanmar Egress ဟာလည္း တခုအပါအဝင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္း ကာလတုန္းက အေနာက္ႏိုင္ငံက အမ်ိဳးသမီး သံအမတ္တဦးကလည္း တတိယအင္အားစုေတြ ေပၚထြက္ေရးမွာ အဓိက အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳခဲ့တာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။

စစ္အစိုးရရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲကို သိသိသာသာ ေထာက္ခံျခင္းျဖင့္ သူတို႔ရပ္တည္မႈကို ျပည္တြင္းျပည္ပက ေမးခြန္းထုတ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အေစာပိုင္းတုန္းက ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္း (ယခု ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ) ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဦးေဌးဦးနဲ႔ ေဒါက္တာ သန္႔ျမင့္ဦးကို ဘန္ေကာက္မွာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေစတာမ်ိဳးေတြကို Myanmar Egress က ၾကားဝင္ၿပီး ညွိေပးတာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့တယ္။

ယမန္ႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ႏွစ္ရက္ၾကာ လာေရာက္ခဲ့တဲ့ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ရဲ႕ အထူးကိုယ္စားလွယ္ ဗီေဂ် နမ္ဘီယားနဲ႔ တတိယအင္အားစုေတြ ေတြ႔ဆံုၿပီး သူတို႔ အျမင္ေတြကို တင္ျပတဲ့အထိလည္း ေျခလွမ္းက်ယ္ခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာ့အေရးကို ၾကားဝင္ေစ့စပ္ဖို႔ ခန္႔အပ္ခံခဲ့ရတဲ့ ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ ႏိုက္ဂ်ီးရီးယားက မစၥတာ ဂမ္ဘာရီကို မွတ္မိၾကဦးမွာပါ။ သူ ျမန္မာျပည္ကို ပထမဆံုးမသြားခင္ ၂၀၀၆ ေမလ မတိုင္ခင္ေလးမွာ နယူးေယာက္က ကုလသမဂၢ႐ံုးမွာ က်င္းပတဲ့ ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးပြဲ က်ိတ္ဝိုင္းေလး ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ တက္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ျမန္မာ မဟုတ္တဲ့သူေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ျမန္မာ့အေရး ကြ်မ္းက်င္သူ” ေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢ အရာရွိေတြပါ။ ဦးသန္႔ရဲ႕ေျမးလည္း တက္ခဲ့ပါတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ အဲဒီ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးက ေမ့ထားလိုက္ဖို႔ဆိုတဲ့ အဆိုကို လူတခ်ိဳ႕က တင္ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ကေတာ့ ဒါကို ေနာက္ဆံုးမွာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

စစ္အစိုးရရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က အရင္ထက္စာရင္ နည္းနည္းေျပာင္းလဲတာက ေရြးေကာက္ပြဲ၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရသစ္ကို ႏိုင္ငံတကာ ကအသိအမွတ္ျပဳခံရဖို႔နဲ႔ မေျပာင္းလဲခဲ့တာကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို တိုက္ခိုက္ဖို႔ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ဆိုတာေတြပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ တီးကြက္အတိုင္း လိုက္ကေနၾကရတာပါ။

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ တတိယ အင္းအားစုေတြကို ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာက ပညာတတ္၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိသူေတြ အေနနဲ႔ အာဏာရွင္ႀကီးရဲ႕ အသုံးခ်ခံေနရမႈကို သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ ရာထူးႀကီးသူမ်ား ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူမ်ား ေျပာစကားေတြထက္ အေျခခံ စစ္ဖက္ အရပ္ဖက္ လူတန္းစားေတြရဲ႕ စကားေတြကိုလည္း ေလ့လာနားေထာင္သင့္ပါတယ္။ တကယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အစိုးရကိုေရာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြကိုပါ ေဝဖန္ရဲတဲ့ သတိၱရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အစိုးရဘက္ကခ်ည္း လိုက္ေျပာေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပညာတတ္ ဂုဏ္သိကၡာရွိသူေတြလို႔ ယူဆေနၾကတ့ဲ တတိယအင္အားစုေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။     ။

(ဗိုလ္မႉးေဟာင္း ေအာင္လင္းထြဋ္သည္ တန္ျပန္ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာသံ႐ံုး၌ သံမႉးႀကီး စသည့္ တာ၀န္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္၌ ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းခံခဲ့သည္။)

မွတ္ခ်က္။        ။ ဧရာ၀တီသတင္းမွ ကူးယူေဖၚျပသည္။

Read more »