Suu 67 – အေမ႔စကား အေမ႔တရား
 |
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္၊ ေမ ၂၂၊ အင္းစိန္ ပါတီရုုံးခြဲဖြင့္ပြဲ မိန္႔ခြန္း ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၁၂ |
ကြ်န္မတို႔ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ ရံုးဖြင့္ပြဲကို လာေရာက္အားေပးတဲ့ သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ဒီလိုအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရံုးကို ႏိုင္ငံတစ္ဝန္းမွာ ဖြင့္ႏိုင္တာဟာ ကြ်န္မတို႔အတြက္ အင္မတန္မွ အားတက္တယ္။ အားတက္တယ္ ဆိုတာက ကြ်န္မတို႔ ရံုးေတြ ဖြင့္နုိင္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ ဘယ္ပဲသြားသြား ျပည္သူေတြကေနၿပီးေတာ့ အင္တိုက္အားတိုက္ ၾကိဳဆိုၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မတစ္ခု သတိထားမိတာက အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြ အင္မတန္ မ်ားပါတယ္။ ကေလးေတြလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔က လူငယ္ေတြကို ၾကည့္လို႔ရွိရင္ ဝမ္းသာတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ လူၾကီးေတြကို တန္ဖိုးမထားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လူၾကီးေတြကိုလည္း အင္မတန္မ တန္ဖိုးထားပါတယ္။ လူငယ္ေတြရွိမွလည္း ကြ်န္မတို႔ရဲ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ ဆက္ၿပီးေတာ့ အနာဂတ္မွာ လုပ္သြားႏိုင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ဟာ ပစၥဳပၸန္အတြက္ပဲ စဥ္းစားလို႔မရပါဘူး။ အနာဂတ္အတြက္ပါ စဥ္းစားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လုိ႔ ကြ်န္မတို႔ လူငယ္ေတြကို အားကိုးတာျဖစ္ပါတယ္။ အခုဆိုလို႔ရွိရင္ ေက်းဇူးတင္ရံုနဲ႔ မရဘူး။ အလုပ္လုပ္ရမယ္။ အားကိုးပါတယ္ဆိုလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေျပာရံုနဲ႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ အားကိုးေလာက္ေအာင္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့။
ကြ်န္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာဆိုလို႔ရွိရင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အေထာက္အကူေတြရမယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီလို ေျပာေနတဲ့အသံေတြ ၾကားရမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မက စဥ္းစားတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ျပည္သူေတြကေနၿပီးေတာ့ အင္တိုက္အားတိုက္ ဝင္မပါလို႔ရွိရင္ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးေစခ်င္တယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုေျပာတာ။ ဘယ္ႏိုင္ငံကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ တကယ္ဖဲြ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ၾကည့္လို႔ရွိရင္ ျပည္သူေတြဖြံ႔ၿဖိဳးမွ ႏိုင္ငံဖြြံ႕ၿဖိဳးမယ္ဆိုတာ အဲဒါကြ်န္မတို႔ ေမ့ထားလို႔မရဘူး။
သတိေပးခ်င္
ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဆိုတာ အစိုးရ လုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္တဲ့ဟာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့က လုပ္မွ၊ ဝင္ပါမွ ျဖစ္တာဆိုတာကိုေတာ့ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဆိုတာ အခ်ဳိ႕က စီးပြားေရးနဲ႔ ဆိုင္တယ္လိို႔လည္း ထင္ေနၾကတယ္။ အဲဒီဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဆိုတာ စီးပြားေရးတစ္ခုတည္းနဲ႔ ဆိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မထပ္တလဲလဲ ေျပာေနတဲ့ကိစၥေပါ့ေနာ္။ စီးပြားေရး ဖြဲ႔ၿဖိဳးခ်င္တယ္။ ဒီနိုင္ငံမွာ တကယ္ကို အားကိုးရမယ့္ လုပ္ငန္းမ်ား ကုမၼဏီမ်ားက လာၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ အဓိကလိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုက ဥပေဒစိုးမိုးေရးပဲလုိ႔ ကြ်န္မတို႔ ခဏခဏေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ နိုင္ငံေရးအရ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔လိုတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖြံ႕ၿဖိဳးမွ စီးပြားေရးအရ ဖြံ႕ၿဖိဳးမယ္။ စီးပြားေရးအရ ဖံြ႕ၿဖိဳးမွ ႏို္င္ငံေရးအရ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို ဆက္ၿပီးေတာ့ ေဆာင္ရြက္သြားလို႔ ရမယ္။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူက အင္မတန္မွ ဆင္းရဲမြဲေတေနလို႔ရွိရင္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ထူေထာင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကြ်န္မတို႔ဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔ဆိုရင္ စီးပြားေရးအတြက္ အရင္လုပ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ လုပ္ရမယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ လုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ အင္မတန္မွ ပင္ပန္းတယ္။ အင္မတန္မွ ၾကိဳးစားရမယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြကေတာ့ လူငယ္ေတြပဲ။ အားရွိတယ္မို႔လား လူငယ္ေတြက။ အေျခခံအားျဖင့္ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ ကိုယ္အလုပ္ရွာႏိုင္မဲ့ ပညာမ်ဳိးရဖို႔ လိုေနတယ္။
ယံုၾကည္မႈ
အေျခခံပညာေရးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခခံပညာေရး မရွိဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မတိုးတက္ႏိုင္ဘူး။ လူတိုင္းအတြက္ လူငယ္ေတြမွာ ေက်ာင္းၿပီးသြားလို႔ရွိရင္ အလုပ္ရႏိုင္မယ္၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ရမယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္သိကၡာကို ကိုယ္ထိန္းႏိုင္မယ္။ ကိုယ့္အေပၚမွာ ကိုယ္ယံုၾကည္မႈရွိမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈမရွိတဲ့သူဟာ တျခားသူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈရွိေအာင္လည္း ေနတတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာ
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ လူငယ္မ်ား ပညာေရးဆိုတာဟာ ဘာအတြက္လည္းဆိုေတာ့ ဘဝမွာရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆင္ျခင္သံုးသပ္တဲ့ေနရာမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔လိုတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္ရ႕ဲသိကၡာကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္မဲ့ အလုပ္မ်ဳိးလိုတယ္။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ ပိုက္ဆံမရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ထမင္းစားရမွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သူကမွ လာေကြ်းမွာ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာဟာ ကြ်န္မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက ျပႆနာျဖစ္တယ္လို႔ ကြ်န္မ အၿမဲပဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ရဲ႕လား (ဟုတ္ပါတယ္) ။ ကြ်န္မတို႔ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ အခုဆိုလို႔ရွိရင္ ကြ်န္မက မဲဆႏၵနယ္ျဖစ္တဲ့ ေကာ့မွဴးမွာ ကြ်န္မဆင္းၿပီးေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ စတာေတြေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလို ဥပမာဆိုရင္ ေရနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရတြင္းတူးတာတို႔၊ ေရကန္လွယ္တာတို႔ အဲဒါေတြက လြယ္တယ္။ တကယ္လို႔ရွိရင္ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိရင္ ဒီေလာက္ခက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မီးရဖို႔ လုပ္ေပးတာတို႔ ကူညီတာတို႔၊ လမ္းေတြျပင္ေပးတာတို႔ ဒါေတြဟာလည္း ခက္ခက္ခဲခဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ဖန္တီးေရးကေတာ့ အင္မတန္ခက္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္မရိုးရုိးသားသား ဝန္ခံပါရေစ။ အလုပ္ဖန္တီးေရးဆိုတာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြလိုတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိၿပီးေတာ့ အလုပ္လည္းရွိရမယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔ ေျပာေနက်ေပါ့။ ဘြဲ႕ရၿပီေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ၊ အလုပ္လက္မဲ့ ဘြဲ႕ရဆိုတာ ဘာလဲဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ သင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာကလည္း မလံုေလာက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာ ညပ္ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြဟာ အလုပ္မရ ျဖစ္ေနၾကတာ။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနႏိုင္မလဲ ၊ ေနလို႔မရပါဘူး။
ပညာေရးနိမ့္က်
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ဟာ အဓိက ၾကိဳးုစားရမဲ့ ကိစၥတစ္ခုက ဒီႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လက္မဲ့ က်ဆင္းေရးပဲ။ ပေပ်ာက္ေရးလို႔ ကြ်န္မ မေျပာပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို အလုပ္လက္မဲ့ကေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရွိသလဲဆိုတာ အဓိက ေမးခြန္းပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ ဘာျဖစ္လို႔ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာလည္း စဥ္းစားရလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ေစာေစာက ကြ်န္မေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္းပဲ။ ပညာေရးဟာ အင္မတန္မ နိမ့္က်တဲ့ အခါက်ေတာ့ လူငယ္ေတြက ေက်ာင္းၿပီးတယ္။ တကၠသိုလ္ၿပီးတယ္။ ဘာမွလုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိဘူး။ အဲဒါဟာ လူေတြရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ စနစ္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အျပစ္ျဖစ္လို႔ ကြ်န္မတို႔ ပညာေရးကိုလည္း ျပင္ရမယ္။ တကယ့္ကို အဓိကက်ၿပီးေတာ့ အေရးၾကီးတဲ့ အလုပ္ဆိုေတာ့ ကူညီၾကပါလို႔ ကြ်န္မအေနနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။
ဗဟုသုတ
ကူညီႏုိင္ဖို႔ လက္ေတြ႕က်က် နည္းတစ္ခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြကို ဗဟုသုတ ရွာေဖြေစခ်င္တယ္။ အိမ္မွာ ဒီလိုပဲ ထိုင္မေနပါနဲ႔။ ဘာမွ မလုပ္ပဲ မေနပါနဲ႔။ ဗဟုသုတရွာပါ။ အိမ္မွာ မထိုင္ပဲနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သြားထိုင္ေနတာကလည္း မေကာင္းဘူး။ ပုိဆိုးတာကေတာ့ အရပ္ဆိုင္ထို္င္တာေပါ့ေနာ္။ ဒီလုိေပါ့ ရုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္တာတို႔ ၊ အေခြၾကည့္တာတို႔ ဘာတို႔ ဒါေတြကိုလည္း ကြ်န္မ မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ လုပ္ပါ။ ေနာက္ ဗဟုသုတ ရွာပါ။ ပညာရွာပါ။ ေက်ာင္းတြင္းက ပညာပဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘဝေပးတဲ့ ပညာေတြကိုရွာပါ။ ကြ်န္မကေလ သိပ္ၿပီးေတာ့ အားေပးခ်င္တာကေတာ့ စာဖတ္ဖို႔ပဲ။ ကြ်န္မက လူငယ္ေတြကို ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ စာဖတ္ပါလို႔၊ မိဘေတြကိုလည္း ကြ်န္မေျပာတယ္။ သား၊ သမီးေတြကို ကေလးအရြယ္ကတည္းက စာဖတ္ဝါသနာပါေအာင္လို႔ လုပ္ေပးပါလို႔။ ကြ်န္မတို႔ လူငယ္ေတြ ဗဟုသုတ တိုးပြာမႈ ၊ ဥာဏ္ရည္ျမင့္မားမွ ကြ်န္မတို႔ ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ၾကိဳးစားၾက
ကြ်န္မတို႔ပဲ ၾကိဳးုစားလို႔ မရဘူး။ ကြ်န္မ သတိေပးမယ္ေနာ္။ ျပည္သူလူထုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အစိုးရကိုလည္း အားမကိုးနဲ႔။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္တည္းကိုလဲ အားမကိုးနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အားကိုးၾကပါလို႔ ကြ်န္မတိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ (ဥပမာ) မၾကာခင္က ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ခဲ့တာလည္း။ (ျပည္သူ႕ေၾကာင့္) ျပည္သူရဲ႕ မဲေတြသာ မရရင္ ႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီဟာကို ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထားပါ။ ကိုယ့္မွာ အင္အားရွိတယ္။ ငါတို႔ဟာ အားငယ္စရာမလိုဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရွိတဲ့အားကို အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ သဲထဲေရသြန္သလိုမ်ဳိး ျဖစ္သြားေအာင္လို မလုပ္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အင္အားေတြကို စနစ္တက်နဲ႔ သံုးၾကပါ။
ကြ်န္မက စာဖတ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတာ စာဖတ္ေစခ်င္တာ ရိုးရိုးေလး။ ကမာၻေပၚမွာ ကမာၻေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားအေၾကာင္း ဖတ္လို႔ရွိရင္ ဘယ္သူူမွ မရုန္းကန္ပဲနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈ မရဘူးဆိုတာကို သိလာခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ ရိုးရိုးအခ်က္အလက္ပဲ။ ဘယ္သူမွ မရုန္းကန္ပဲနဲ႔ မၾကိဳးစားပဲနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈ မရဘူး။ တကယ္လို႔ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့သူေတြက ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အင္မတန္မွ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ အင္မတန္မကို ဝီရိယရွိလို႔၊ ဇြဲေကာင္းလို႔၊ အင္မတန္မွ အပင္ပန္းခံႏိုင္ခဲ့လို႔ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကို ေတြ႕လာတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ၾကိဳးစားရင္ ၾကိဳးစားသေလာက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို နားလည္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို နည္းနည္း စိတ္ထဲမွာ ဒီအေတြးေတြ ဝင္ေနၿပီဆိုတာကို နားလည္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို နည္းနည္းစိတ္ထဲမွာ ဒီအေတြးေတြ ဝင္ေနၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ သူ႔တစ္သက္မွာ ဒီဟာ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ပါတယ္။ ဥာဏ္ရည္ဆိုတာလည္း ကိုယ့္ခႏၶာရဲ႕ က်န္းမွာေရးပဲ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ေစာင့္သြားမွ ေကာင္းတာ။ ငယ္ငယ္က ျဖစ္သလိုေနခဲ့တဲ့သူေတြ ကြ်န္မတစ္ခါ ကမာၻေက်ာ္ စာေရးဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ ေရးတာေပါ့။ သူက ဘယ္လုိေျပာလဲဆိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ အသက္၄၀ ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါ သူနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ ရုပ္ရည္ေပၚလာတယ္တဲ့။ အဲဒါ ဘယ္လိုေျပာတာလဲဆိုေတာ့ ငယ္တုန္းက ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။ ငယ္ဂုဏ္နဲ႔ မိုက္ကန္းကန္း ေနခဲ့ေပမဲ့လည္း ပံုမေပၚဘူး။ ဥပမာအားျဖင့္ အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာ ေတာ့ ငယ္တုန္းကေတာ့ ခံႏုိင္တယ္ေပါ့။ ၄၀ ေလာက္က်ရင္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အိုစာက်သြားတယ္။
ဥာဏ္ရည္
ကိုယ့္္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္မဆို ေနာက္မက်ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ထားေစခ်င္တယ္။ ကုိယ့္ႏို္င္ငံကို ျပဳျပင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ဘယ္အခ်ိန္မဆို သိပ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္မက်ေသးပါဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ ထားေစခ်င္တယ္။ အခုကြ်န္မတို႔ အင္းစိန္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ လူငယ္ေလးေတြ မ်ားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကြ်န္မအားတက္လို႔ ခ်ီးမြန္းၿပီးေျပာေပမဲ့လည္း လူလက္ပိုင္း ၊ လူၾကီးပိုင္းကိုလည္း ေျပာပါရေစ။ ကြ်န္မတို႔ႏိုင္ငံ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔ လုပ္ေပးဖို႔သိပ္ၿပီးေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္မက်ေသးဘူးလို႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္လုပ္ဖို႔ ေနာက္မက်ေသးပါဘူးလို႔ ကြ်န္မေျပာခ်င္ပါတယ္။ မေျပာရင္ လူလတ္ပိုင္းနဲ႔ လူၾကီးပိုင္းက စိတ္ေကာက္ေနဦးမယ္။ ဒါေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွေနာက္မက်ေသးဘူး။ ကြ်န္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီးေတာ့ ကမာၻေနာက္မွာ ျပတ္က်န္ခဲ့လို႔ ကြ်န္မတို႔ အားငယ္စရာမလုိဘူး။ ကြ်န္မ အၿမဲပဲ ေျပာတယ္။ အားလံုးေနာက္မွာရွိတဲ့ဟာက တစ္ခုေတာ့ေကာင္းတယ္။ သူမ်ားေတြရ႕ဲ အမွားေတြကေန သင္ခန္းစာယူမယ္။ ကြ်န္မတို႔ တျခားလူေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ျပည့္သူေတြက ဒီလိုစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ခုိင္ခို္င္မာမာနဲ႔ ကိုယ္တစ္ဦးခ်င္းတစ္ဦးခ်င္း ဖြ႔႔ံၿဖိဳးေရးအတြက္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံဖြဲ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ဝိုင္းဝန္းၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကမယ္လို႔ သႏၵိ႒ာန္ခ်ၾကပါလို႔ ကြ်န္မအေနနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။
အေမစု (၆၇)ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔အမွတ္တရ အျဖစ္ ေရႊျခေသၤလူမႈေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ၏ မွ်ေ၀မႈကုုိ ျပန္လည္တင္ဆက္ပါသည္။
Post a Comment